22 weken

De laatste jaren verliepen niet vlekkeloos, vele ups, maar veel meer downs kruisten ons pad. In die periode verloor ik ergens het geloof dat het ooit nog zou mogen lukken om een kleintje te dragen. Zeker na het verlies van ons 4de kindje/3de zoontje is er bij mij iets kapot. Voor altijd een lege plek in men hart. En ondanks dat alle andere miskramen ook hard aankwamen is het toch anders bij hem en met de twins.

Ik moet er vaak aan denken hoe hij ondertussen bijna 2,5 jaar zou zijn,  hoe zijn eerste stapjes zou zijn verlopen! Even snel als ons Jelco? of toch eerder afwachtend of bang als ons Silke! Of zomaar uit het niets zoals bij ons Brent? Deze zomer zou ik op zoek moeten zijn geweest naar de leukste en stoerste boekentas voor Hesse* want in september zou hij starten in de peuterklas. Stel je voor …. dat kleine hummeltje … maar hij zal niet starten in september, hij zal geen stoute woordjes leren dit schooljaar. Oh mijn 4-ever babyboy, je bent echt niet vergeten.

Nog 18 weken te gaan, normaal gezien … nog zolang. Genieten is een opgave, maar ik slaag er wel in. Al blijft die angst dat we dit wondertje nog zouden verliezen. Ik huil vaak vanbinnen uit angst, maar het aan de buitenwereld zeggen is moeilijk,die zullen wel weer van het principe zijn dat je moet genieten, blij zijn dat het nu wel goed gaat, wie weet zeggen ze wel net als onze vorige ferti artsen …. je kan niet altijd “pech” hebben, het zal wel een keertje goed gaan … maar die quote heb ik me jaren wijsgemaakt …en toch liep het steeds fout … dus ik doe het in stilte. Maar niet overheersend. Want ons kersje op onze al overheerlijke gezinstaart verdient de liefde, die positiviteit, het enthousiasme op zijn/haar komst.

Heb dan ook genoten van het mooie gezichtje op de echo, het trappelfestijn in men buik, de spurtjes naar het toilet door  blaasattack! Het uitkiezen van een nieuwe kinderwagen! En stilletjes denk ik dan ook, jij bent ons 5de wondertjes, niet ons 4de. Hesse* je word niet vervangen …je word alleen “grote” sterrenbroer!