Bij een van de controles bij de gyn viel het haar op dat mijn buik wel heel vaak hard werd. Dus ik moest maar even op materniteit aan de monitor. Ik daarheen met mijn kleine buikje. Ik was pas 18 weken ver. Daar werd al duidelijk dat ik te regelmatig harde buiken kreeg. Ik werd naar huis gestuurd met rust en ja hoor … pilletjes Prepar. Ik kon wel janken. Maar goed we moesten door. Op 21 weken werd ik opgenomen omdat mijn buik niet rustig bleef. Oh wat was ik bang dat ik haar zou verliezen. Ik werd een paar dagen aan het infuus gelegd en toen kon ik weer over op medicatie en platte rust. Zo goed en zo kwaad het kon gingen we verder , ook deze keer om de 2 weken controle bij de gyn. Toen ik tenslotte bijna 34 weken was en ik mocht stoppen met de medicatie konden we alweer naar spoed. Ik moest er blijven maar weigerde deze keer wel het infuus. Ik kon niet meer. Sliep thuis al bijna ni meer en ik was op. Ik wilde wel gewone bedrust en paracetamols proberen. Alles viel na een dagje weer stil en ik kon naar huis. Hopend dat ik toch nog even verder kon. De tijd verstreek … ik was 35 weken, 36 weken … sliep nog steeds bijna niet. Teveel pijn overal. Toen werd er besloten dat als ik op 38 weken niet zou bevallen zijn dat ik zou worden ingeleid. Met die gedachten ging ik naar huis. Toen ik 37 weken ver was stond ik op en herkende mezelf niet meer. Ik hield enorm veel vocht vast. Een plofkop, plofkont en al de rest….vreselijk. Die nacht werd het erg onrustig. Jelco kwam bij me liggen in bed, maar ik kon die kleine armpjes en beentjes rond mijn buik niet verdragen. Dus ik wisselde van plaats en ging in zijn bed liggen. Maar de harde buiken werden pijnlijker en consequenter. Voelde al aan dat het begonnen was maar dacht, toch even in bad, ga nog niet direct naar spoed want misschien valt het wel weer stil. Maar tegen 6u kreeg ik door dat die weeen om de 3 min echt niet meer zouden ophouden. Dus ik fluisterde in Kurt zijn oor dat ik naar spoed ging. Dat we wel iets zouden regelen voor de kinderen dat hij dan maar ff achter moest komen. Want we konden de jongens toch moeilijk zo vroeg al uit bed sleuren. Dus ik puffend met de auto naar het ziekenhuis. Kreeg daar al wat onder mijn voeten omdat ik alleen was mjah het lukte nog en de jongens lagen te slapen. Ik werd naar de arbeidskamer gebracht en wanneer het een beetje een degelijk uur was belde ik men moeder op , of dat zij ff Kurt en kids kon ophalen. Kurt afzetten aan het ziekenhuis en de jongens meenemen. Wij hadden maar 1 auto en die stond al aan het ziekenhuis. Aangezien we wisten dat het bij ons altijd erg lang duurde stuurde ik Kurt alsnog naar zijn werk met de auto. Ik zou wel bellen. Na een paar uur werd er beslist dat ze mijn vliezen zouden breken. Ondanks dat prutsemie nog niet was ingedaald zouden ze het toch doen. Ik belde dan Kurt op want ik wist dat het toen wel erg snel zou kunnen gaan. Eens hij der was prikten ze de vliezen. De weeen werden duidelijk heviger en de epi die ik toen vroeg heeft nooit geholpen. Ze hadden evengoed geen kunnen steken. Alles overviel mij en ineens voelde ik hoe ze zakte en ik zo een persdrang kreeg. Ik riep naar Kurt dat hij direct iemand moest halen. De vroedvrouw belde gelijk de gyn op maar eenmaal de gyn ter plaatse was was Silke haar hoofdje er al. Om 14.40 u werd daar ons 3de wondertje geboren. Ze werd op mijn buik gelegd en ook deze keer kon Kurt de navelstreng doorknippen. Tijdens de zwangerschap grapten we al wel es dat we deze keer graag eentje van boven de 3kg hadden gehad. De gyn twijfelde wel of dit deze keer gelukt zou zijn. Maar ja hoor toch net wel 3030 gram en 49 cm. Een lief klein meisje. Ik was al bijgeleerd en vroeg al snel men baby terug om haar aan de borst te leggen. Zo heb ik het eerste uur samengebracht met mijn dochter. Eenmaal we hadden rondgebeld kregen we uiteraard bezoek van mijn ouders en uiteraard van de 2 grote broeries.
Where life begins ... and love never ends 