2015

Het was me het jaar weer! Net zoals 2014 vooral een jaar van veel verdriet. Her en der ook hoogtepunten …. die horen gelukkig bij een rollercoaster.

Hoe we ook ons best doen om vooral die goeie dingen te herinneren, we kunnen er niet omheen dat ook de tranen en pijn van 2015 hoog opgelopen hebben.

We waren vol goeie moed gestart, we dachten nog …. 2015 …dat moet ons jaar worden. Ons jaar waar we onze wens in vervulling zullen zien gaan. Ons jaar van vreugde … ONS jaar van ONS gezin. Het werd een jaar, ook ons jaar, ook van ons gezin…. maar tot 2x toe waren we close bij echt ONS jaar…

Ook dit jaar vulde ons hart tot 2x toe met warmte door 2 zwangerschappen …. Maar al heel snel verbrokkelde ons hart weer in heel veel stukjes omdat we wederom geen goed nieuws kregen.

We proberen net als vorig jaar, en ervoor …vol goede moed 2016 in te gaan. We denken nu niet meer, maar hopen nog wel dat 2016 ONS jaar mag worden.  Het zal er dit jaar op of onder zijn. De laatste kans(en) … als het in 2016 niet lukt … is mijn droom voorgoed voorbij. Maar tot die tijd … proberen we te denken, maar vooral te hopen dat het geluk ook onze kant kiest.

Ondertussen is het de 2de eindejaarsfeesten zonder onze Hesse* Zonder het broertje van onze kinderen, zonder ons 4de wonder. Maar wel heel hard aanwezig in onze harten.

Nog 1 keertje

je mogen omhelzen …

Naalden, naalden, naalden …

en nog niet eens begonnen aan een nieuwe stimulatieronde.

Vrijdagochtend echt mega krampen gehad, lang leve de kersenpitjes en de brufen. Paar uur later …kwam het dan ook af. Bweik … maar goed, beter dat het direct komt dan dat we der nog een tijd mee zitten.

Intussen alweer een boel naalden in men lijf gehad. Vooral bloedafnames …

Maandag stond hcg op 10, progesteron op 0,6 en kwamen we er ook achter dat ik een serieus te kort heb aan vitamine B12 … Dus vandaag ging de eerste spuit vitamine b12 erin van de reeks van 10. Daarna gaan we aan de tabletten. Maar oooh wat kijk ik ernaar uit om meer fut te hebben niet steeds zo vermoeid te zijn of me zo lui te voelen. En misschien helpt het ook wel tegen de miskramen?

Maar goed, na een hoop opzoekingswerk …ik moet me ergens op focussen om niet te vallen toch? Ben ik er wel achter dat drager zijn van heterozygoot MTHFR C667T mutatiegen. Op zich zou het niets te betekenen hebben …tot je dus verhalen begint te lezen en te horen. Doe daarbij nog eens het B12 tekort …  Ik sla dus lichtjes op tilt of dat nu wel of niet de oorzaak zou zijn.

Maar ik ben zelfzeker … ik ga met een heleboel papieren, informatie onder de arm men gesprek aan bij de prof in het UZ gent… Hopelijk krijgt ze niet gelijk een negatief beeld over mij …maar de kansen slinken… de biologische klokt tikt gigantisch, de emotionele rollercoaster zit op zijn top…. Zoveel kunnen we niet meer slikken … We kunnen enkel de koe bij de horens pakken en onze stoute schoenen aantrekken om onze eigen bevindingen op tafel te gooien.

Want als ik vorige vrijdag niet vroeg om die b12 test … hadden we het niet geweten.

Maar voor nu wil ik eigenlijk vooral slapen, rust … ik ben moe, lichamelijk moe, maar ook men hoofd is zo moe! Al ben ik overtuigd zo te genieten van de vakantie met mijn kindertjes hier in ons huisje …. en onze fonkelende sterretjes te herdenken!

 

 

 

Wereldlichtjesdag 2016

Elk jaar de 2de zondag van december word er gevraagd om 19u (of de hele dag 😉 ) een lichtje/kaarsje aan te steken voor alle kleintjes die overleden. Zowel groot of piepklein

Ons kleine Hesse* en zijn engelenvriendjes en vriendinnetjes worden zo gemist. Tibe, Felien & Julliet, Wolf, Enora, Amaury, Mya, Nathan, Toon, April, Noor en Lotte

Als ook alle kleine broertjes/zusjes die we de laatste 3 jaar verloren onze tweeling , maar ook in mei 2015 en deze week verloren we voor de 4de keer een zwangerschap, waaruit een wonderlijk kindje had kunnen ontstaan.  Ze waren nog lang niet gegroeid, maar hadden ons wel een verliefd gevoel, een toekomstplan, een droom gegeven.

 

Omdat we je missen

Weer een kerst zonder jou, je was nog maar een klein garnaaltje toen we de winterperiode in 2013 ingingen. Een zalig gevoel, wat voelde ik me warm en overgelukkig.

Gelukkig zijn je broers, zus en daddy der. Anders was het ook dit jaar, net al vorig jaar maar een koude bedoening.

Oh wat mis ik je dan extra, de sinterklaasperiode, de kerstperiode, … wat is het hard jou niet bij ons te hebben 😦

Tranen met stoom

Tranen over men hele lijf. Tranen van verdriet maar ook stomende tranen van boosheid. Hoe kan het toch…waaraan verdienen we dit?
Razender denk ik aan al die mensen die kinderen op de wereld zetten en ze niet omarmen met liefde en respect…terwijl mijn armen overlopen van liefde om te geven. Een kind op handen te dragen, te verwelkomen in ons warme liefdevolle gezin. Mijn 3 wonderen zijn de beste broertjes/zusjes die zoveel met zoveel respect en liefde voor nog een broertje of zusje zouden zorgen. Laten zien hoe welkom nog een kleintje zou zijn.
Mijn hart snakt naar dat kleine lijfje, uit liefde van manlief en mezelf…met wat hulp van buitenaf! 10 jaar lang hoopte ik dat mijn grootste wens ooit zou uitkomen. Mijn eigenste klavertje vier. 3 jaar geleden leek die droom zo dichtbij te komen. Maar nu lijkt die droom verder te drijven, dieper die grote oceaan… Verder dan ooit.
Waar vind ik het vertrouwen in mijn lichaam terug? Het geloof dat dromen niet bedrog zijn? De kracht om de juiste beslissingen te nemen!

3 wonderen in men armen, een sterrenbroertje voorbij de regenboog en 5 minivlindertjes die men hartje al kort veroverden.

Pijn, intense pijn diep vanbinnen. Om het verlies van een toekomstdroom, verlies van vertrouwen, verlies van een droom.

Tp 10

Dinsdag 17/11 dan eindelijk dat telefoontje wat ik graag hoor… mevrouw we hebben goed nieuws voor u …toegegeven …dat gemevrouw dat went echt niet he.

Om 15u werd ik verwacht en zoals altijd nog wat tijd verdoen in de wachtzaal. Maar eenmaal binnen hing er wel een leuke sfeer, blijkbaar was ons embryo van smorgens tot de tp uit zijn schulp gekropen was en dus echt alleen maar moest gaan innestelen….kropke in de keel … ons Hesse* was ook zo een fel embryoke…. die was ook al helemaal uitgebroken. Ineens ging het hooplevel van 4 naar 10 …gevaarlijk …. heel gevaarlijk!! Dus kwestie van mezelf de temperen…gelukkig is het nog een heel drukke week!

18/11 nog een pregnylleke 5000 spuiten

20/11 misselijk …. het zit tussen de oren …

23/11 na de schoolrit snel naar de action gereden om testen … die had ik nog niet in huis gehaald en dit op dag 6 van de wachtbank … Uiteraard positief … pregnylpositief of echt positief?

24/11 positieve zwangerschapstest, het is niet echt bleker, maar ook niet donkerder …op naar morgen

25/11 jah nog steeds positief , we zijn nog in de running

26/11 woow nog steeds goed positief … dit kan geen pregnyl alleen meer zijn …. voetjes op de grond, morgen bn

27/11 bloedtest positief HCG 165 en progesteron 20. Progesteron heeft nog nooit zo hoog gestaan! Nu aftellen naar eerste echo 🙂 Voorlopig gaan we ook niets zeggen tegen iemand (behalve de mama weet het dan al)  … met een bang hartje of het deze keer wel goed mag gaan.  Blijdschap is nog moeilijk, maar we zijn wel al zover …hopelijk in juli of augustus een schatje in ons armpjes

Opstart utrogeston 3x daags …just in case en voor de gemoedstoestand.

28/11 alee hup de buikpijn is begonnen van die utrobollen!! Maar tis voor het goeie doel

30/11 dan toch maar utrobollen slikken Afspraak eerste echo 11/12 met een bang hartje, al durft  hoop en geloof toch wa komen piepen….vanop een afstandje!

2/12 bloedafname : hcg 361 progesteron 24 …. niet ok 😥 over and out again?

3/12 resultaten van genetisch onderzoek nog steeds ni binnen

4/12 bloedafname en echo Hcg 394 en geen goede echo …over and out … miskraam again

Resultaten genetisch onderzoek allemaal goed, ook geen antistoffen of bloedstollingsproberen ….maw … geen oorzaak voor ook deze miskraam 😥