Here we go again

We zijn na een paar maanden pauze weer van start gegaan. Mixed feelings , tranen prikten dan ook hevig als ik terug op ferti kwam. Ik had er weeral een keer niet meer moeten zitten als het niet weer uitgedraaid was op een miskraam.

Maar goed, tis niet anders…we gaan er weer voor.

Dinsdag fm = follikel was 15 mm en bms 7 mm … nog niet klaar dus (ook wel logisch op dag 11 van men cyclus) De vraag om 2 cryo’s te ontdooien werd verworpen …volgens de gyn zou het geen meerwaarde zijn tenzij het in en verse poging zou plaatsvinden …snap zijn redenering niet maar goed …als hun dit niet willen zeker. Het feit dat we al zolang bezig zijn en al heel wat pech hadden gehad speelde geen rol blijkbaar. Voelde me op men hart getrapt toen hij zei ….ja die miskramen …je weet het icsi brengt ook een verhoogd risico op een miskraam met zich mee …. toen ik vroeg hoeveel mensen er dan al 2 miskramen, 1 stilgeboorte en 1 biochemische hadden gehad … zweeg hij wel. Ben dus al huilend naar huis gereden …. zoveel emoties die ik niet wist te plaatsen…. De verkorte luteale fase was geen probleem omdat ik toch ondersteuning krijg van pregnyl … Laat ons hopen

Donderdag fm = follikel was 18 mm en bms 9,2 …ideaal voor die avond de pregnyl erin te pompen en de tp te noteren op 2/10 … van 1 embryo uiteraard.  Ineens begon hij …jah ik heb nog eens jullie dossier nagelezen dinsdagavond … misschien moeten we toch maar eens een genetisch onderzoek gaan doen. Dat was nog niet gebeurd omdat wij al kinderen samen hebben en daar dus totaal geen reden voor was. Maar jah we moeten ergens starten en als we dat nu zouden laten doen weten we over 8 weken de uitslag als we dan opnieuw zouden starten met een 4de icsi als dit nodig is … hebben ze die uitslag dan wel.. Wellicht komt daar niets uit…want ook het genetisch onderzoek op Hesse* was ook negatief. Hij werd gezond verklaard.

Nieuwgierig als ik ben bekijk ik die labobonsdan nen ook grondig …euh sedimentatie, hematocriet, thrombocyten, pt+inr, proteine c, crp, tsh, anti tpo al, testosteron, rode bloedcellen, hemoglobine, leucocytenformule, aptt, apc resistentie, preteine S, cardiolipine antilichamen, glucose, prolactine, DHEAS …. volgens mij worden da veel buiskes bloed 😮      Maar goed, deze week dus ergens een gaatje vinden om samen met manlief naar het labo te gaan.

Ondertussen gingen manlief en ik ook nog even door een icsicrisis …wel of niet doordoen …  heftig, verwarrend, … Laat ons hopen dat deze tp gewoon ons hetgeen geeft waar we zo naar verlangen.  Dat we nu eens niet alle anderen zien zwanger worden, maar het nu eens gewoon aan ons is …en aan ons blijft…dat het gewoon eens goed gaat …

Dus voor degeen die duimen in overschot hebben …wij kunnen er wel weer gebruiken

19 maanden

Zolang is het geleden dat je op de wereld kwam. Slapend, met je oogjes dicht. Zo klein en perfect. Zo gewild en geliefd. Zo te vroeg en te stil…zo oneerlijk.
Al die tijd herbeleef ik elke 20 ste van de maand…die dag opnieuw … De angst en verdriet die ik voelde, de trots op men derde zoon. Het hunkeren naar jouw kleine lijfje tegen de mijne. Het lijkt zover weg, maar tegelijk ook zo dichtbij.
Na 19 maanden zonder jou ben ik dan misschien een overlever…maar denk ik steeds weer, hoe het allemaal anders had kunnen zijn. Jouw armpjes om men nek, natte kussen in men gezicht. 2 broers en een zus…en een papa die supertrots zouden vertellen wat je zou hebben uitgespookt.

Ooh kleine man, je word gemist al ben je zo dichtbij…toch ben je onbereikbaar.

Ik hou van je my 4ever babyboy..voor altijd men derde zoon. Men 4de kind, men gemis.

Tranen bedwingen

… sinds vrijdag ben ik aan het afzien … ooh jippiejajeeeeej … de rooie zijn op komst … En uiteindelijk zijn ze pas echt doorgekomen zaterdagavond … dat wil zeggen …afzien en tranen bedwingen … want morgen weer voor het eerst sinds ons laatste miskraam terug aan de telefoon hangen met fertiliteit … ik huil ..elke keer, terwijl ik elke keer weer denk …nu ni blijten he!!!

Maar toch … volgens mij is er gewoon geen plek meer om het binnen te houden …en istranen bedwingen een heel avontuur. Ik huil om een mug, een olifant, een kus, een woord, een vlinder, een aanraking, blauwe ogen, …

Maar deze keer aan de telefoon…echt waar ik ga echt ni blijten !!! … hoor je me komen … en zie je hoe het zal gaan? Morgen afspraak maken, met tranen die rollen over men wangen, voor onze 10de terugplaatsing … En ondertussen liggen we met een kersenpitje op de buik en een pijnstiller in het lijf te hopen .. de zoveelste keer hopen dat het de zoveelste keer …de allerlaatste keer is dat ik ongesteld moet worden voor een hele lange tijd …

Hoop doet leven … zeggen ze …maar heb daar soms mijn twijfels over … Vorige dinsdag nog werd zelf mijn bubbel doorprikt bij de psychologe … toen ik zei dat ik zo een vermoeden had dat hoop iets onuitputtelijk lijkt te zijn weerlegde ze mijn vermoeden … dat op een keer de hoop weg kan zijn en dat als zich dat zal voordoen ik andere beslissingen zal nemen… We shall see …

… mission failed …. er bengelt alweer een traan.

September = wervelwind

September is 8 dagen ver en van het ontspannen gevoel van op vakantie blijft niet zoveel meer over.

Er gebeurd veel, teveel … rondom ons, in men hoofd, met mijn gevoelens …

1 september… de stress van de eerste rondrit …raakt iedereen op tijd op school? Welke weg neem ik het beste. Hoe zullen ze het stellen? Gaan ze het beetje naar hun zin hebben …vooral bij Jelco dan …hij heeft weer een nieuwe school (de derde op 2 jaar tijd bijna) wel gewoon nieuwe locatie, maar toch, ander gebouw, andere mentaliteit (ineens ook 2de en 3de graad aanwezig) nieuwe leerkrachten, nieuwe klasgenoten. B was in de auto al over zijn toeren …zijn jas vergeten …het heeft me MAAR 10 min gekost om hem uit de auto te klappen … Zelf J moest helpen onderhandelen … maar goed we zouden zijn jas brengen als we op ons gesprek kwamen in het reva (wat net naast de school ligt) Ja om 10u …nog eens een gesprek met het reva … benieuwd wat ze weer zullen zeggen …ergens met de laatste strohalm en weinig verwachtingen daarheen. Hopen deden we, maar eigenlijk geloofden we er niet echt in …wat zou er anders gaan dan de laatste 10 jaar?

Maar het gesprek verliep anders … opluchting en tegelijk een slag in je gezicht … Meneer, mevrouw …wij begrijpen niet wat er fout gegaan is de laatste jaren bij de testen …want eigenlijk was iedereen het direct duidelijk dat Brent een kind met autisme is… Er schiet vanalles in men hoofd …jah told yah, en verdomme hij heeft al die jaren de nodige therapie mislopen … hoe gaan ze dit aanpakken 😦 Hij is tenslotte wel al 12 jaar, blijft al een jaar langer in type 8 onderwijs (en dan al een geluk dat hij al in bijzonder onderwijs zit he) …maar goed sakkeren op wat fout ging heeft weinig zin uiteraard.

Maar om in het verhaal van B te blijven … krijg ik gisteren nog een mailtje van de psychologe … ze willen nu B nog gaan testen op DCD/dyspraxie … ik vind het larie …tot ik begin te lezen … pfff de moed zakt me ff in de schoenen 😦 ze moeten da manneke hebben pcies … maar goed, veel zaken zijn autistisch overlappend om het zo te zeggen … en deels kan het wel aan zijn karakter liggen niet? Ik maak me misschien iets wijs maar … met autisme, dyslexie, dysgrafie, dysorthografie heeft hij echt zijn handen vol…laat het uit he!

Soit … de kids vermaken zich wel op school. En dat is het bijzonderste …Moeder tjeest wel rond om de nodige spullen, inschrijvingen, enzovoort. Ik weet weer waarom het zo nodig is verlof te hebben die eerste 2 weken van september … eerste om te rushen, de tweede om te kuisen :p

En dan komt een nieuwe poging ..nou ja cryopoging eraan…alee hopelijk als ons embryo wel goed zal ontdooien … nope geen september, wellicht pas oktober .. maar ondertussen vliegen de zwangerschapsaankondigingen me langs de oren en best confronterend …de mensen waarmee ik samen zwanger was van de twins … die starten aan een brusje … hopelijk mag het vlot gaan voor hen …maar auwie auwie zo confronterend dat hun tijd voor een brusje er al is …en ik nog steeds geen babytje in men armen heb.  Maar dames … succes!!