april 2013 – Where life begins … and love never ends

We hebben het achter de rug, het eerste gesprek. Altijd spannend of die persoon u ligt. Hoe en wat ze gaan zeggen. Geruststellingen en teleurstellingen samen beetje. Maar goed. Moet wel weer aan de pil …hopsa … En 10 mei krijgt kurt nog onderzoekje, dan word datum vastgelegd voor een TESE. Daarna krijg ik nog een onderzoekje van men baarmoeder en dan wachten op een startsein. Stoppen met pil, 5 dagen later beginnen met medicatie spuiten. Na een weekje spuiten op controle voor een echo. En dan horen we het wel. Meestal een punctie na 14 dagen en normaal terugplaatsing na 3 dagen. Na 5 dagen gaan de overige goeie embryo’s de vriezer in ….naast lonkende zaadcellen van Kurt :p Sjah ze kunnen het maar gezellig hebben he 😉 En dan hopen da we zwanger zijn zeker? … Maar tzal nog wel even duren voor we van start kunnen … das dan de teleurstelling uiteraard. Maar goed voor die tijd kunnen we dan maar beke sparen voor de wellness van Kurt zijn zwemmerkes zeker :p

Wachten, wachten, wachten en geduld, geduld en geduld word een of andere mantra de komende tijd 🙂

Maar voor mij zit de klik wel goed. Een vlotte dame en de verpleegster blijkt een van de vroedvrouwen te zijn van bij ons Brentie. Die herkende ons nog. Gezellig zo. Vond ik wel leuk 🙂 Ge ziet de wereld is soms klein hihi

En dan vanavond eens in alle rust de map documentatie en invulformulieren nalezen en invullen. We weten wa te doen.

goh, blijkbaar blijft da toch een iet of wat gevoelig puntje. Wiegendoodrisico!! Ik zit op fb op zo groepje met meer info en “lotgenootjes die kinderen hebben/hadden met een risico op wiegendood” I know da zijn geen rampen …lang leve de MR10tjes, maar tblijft gevoelig blijkbaar. Had iemand filmpje op gezet een nachtje met de monitor en de baby. Heb slechts half minuutje kunnen kijken en toen kwam het weer naar boven. En tgekke is met Jelco had ik er niet zo moeite mee. Die is uit het zh gekomen MET MR10 en dat was ok. Tot we hem na bijna 12 maand moesten inleveren …dat is toch even een heftig moment weer. Maar bij Brent was alles ok zogezegd toen we uit het zh kwamen en slechts 4 weken later tref ik dat lieve kleine mannetje, bleek en grauwig, niet ademend aan in zijn wiegje. En dankzij mijn “overdreven” ongerust zijn zoals velen het vonden, zag ik het wel gebeuren en kon ik hem er weer uithalen. Ik hoor dat “zuigend, krakend diepe enge” geluid nog steeds als ik eraan denk. En neen ik was niet in paniek dat moment. Pas nadien toen ie weer bij was wel. Want hij was slapjes en viel steeds weer in slaap, wat ik niet wilde. En ik raakte niet gelijk in het ziekenhuis maar had wel de ka gebeld. Die zij van zo snel mogelijk te komen en hem niet uit het oog te verliezen. Eenmaal daar werd bloed geprikt en naar het uz gebeld om een monitor te reserveren. Hij was ok nadien… nog ff aant bijkomen. Ben toen daarheen gereden om de monitor maar deze keer geen MR10 Was echt even groot als Brentie zelf da machine…(weet ni meer hoe da ding heette) Maar goed, hartslag en ademhaling werd gecontroleerd en we mochten naar huis. Maar daar ging het ni zo goe. Ttz … die monitor sloeg tilt… Brent ging echt geen 83 apneus gaan doen op 1 nacht. Dus niet geslapen ging ik met mijn mama terug naar het uz met de boodschap dat hun machine kapot was … en met de vraag of ik niet gewoon een MR10tje mee kreeg dat ik daar bekender mee was. Maar die werden niet meer gegeven …. Toen ging het helemaal fout, de ene na de andere dokter of assistent of wa dan ook rond die buggy telkens hij een zogezegd apneu deed. En toen mevrouw wij gaan je zoontje opnemen want we denken dat hij iets aan zijn hartje heeft. Mama en ik keken naar mekaar van he? hoe kan da nu ineens…nu om dat verhaal kort te maken …er was geen sprake van een hartafwijking. Bij de ecg zagen ze wel dat die grafiek van de hartslag wat anders ging maar dat was wellicht te wijten aan de vroeggeboorte (weet ni meer pcies hoe da heette) maar goed daar was nix fout mee maar gaf wel aan dat ddaardoor die monitor zo vaak afging. Ze deden toen ook gelijk een slaaptest en die was ernstig verstoord. Met alle toeters en bellen rondom hem deed hij alsnog 12 apneus die nacht waarvan er 8 bij waren waarbij we hem moesten wekken. Vaak door de alarmen zelf gaan ze alweer zelfstandig ademen. Dus naar huis terug met die grote monitor. En veel gebroken nachten (de reden waarom hij pas met 5 jaar ging doorslapen?) Nu verder ging dat allemaal goed en net als met Jelco mocht hij met 13 maand van de monitor af. Maar toen was ik alweer zwanger van Silke en ik had al allerlei scenario’s zien voorbij komen in mijn slaap ivm Silke en wiegendood. Maar de wetgeving zegt dat je pas een monitor mee krijgt als je al een kindje hebt die overleden is aan wiegendood. Niet als er gewoon risico is vastgesteld bij de andere twee. Daar zit dus een serieus gat in he… Maar we hadden dan wel bij medicare in Gent al een toestel gereserveerd en we zijn rechtstreeks van de kliniek doorgereden om een MR10tje want ik wilde haar niet thuis in een wieg leggen zonder monitor. Ze had op materniteit wel gewoon een MR10 aangesloten gekregen om mij gerust te stellen. Achteraf bleek ze met 3 maand geen risico te hebben … Super denk je dan … maar we hebben toch de monitor nog tot 6 maand gehouden. Want voor mij was dit echt een veiligheid en een zekerheid.

Maar blijkbaar na al die jaren zit da toch nog te wringen. En natuurlijk met een komende zwangerschap had ik er wel al ff bij stilgestaan. Maar nu met dat filmpje kwamen er toch ff memories naar boven.

Lang leve medicare want als we weer geen monitor meekrijgen word het weer een rechtstreekse rit naar Gent vanuit materniteit.