monochoriale-monoamniotische tweeling

Uiteraard ben ik dan zo een info zoekend monster!! Ik wil en moet weten hoe het zit. En soms is da goe en soms is da ni goe. Ten eerste spreken ze van 0,5 % kans op een eeneiige tweeling wat al ni zoveel is. En wij al helemaal verrast werden want euh …eigenlijk zitten er geen twins in de familie. Wij dachten dat da vooral met erfelijke aanleg te maken had. Uiteraard is er met ICSI meer kans op een tweeling …als je 2 embryo’s terug laat plaatsen (twee-eiige tweelingen)

In ons geval is het goed om te weten wat de gevolgen zouden geweest zijn als onze twin  wel hartactie zouden hebben gehad. Aangezien het geen “gewone” eeneiige tweeling was zou dit een hoop “miserie” en “zorgen” met zich hebben meegebracht.

Een monoamniotische tweeling is eigenlijk 1 embryoke dat zich na 8 dagen opsplits in 2 embryokes, zij delen de placenta en de vruchtzak,ze zitten dus niet apart door een tussenschot. Daardoor ontstaan nog meer complicaties. Zo is er kans dat ze elkaar “ophangen” aan elkaars navelstreng. Word de moeder ook heel vaak opgenomen rond de 22ste zwangerschapsweek tot aan het eind van de zwangerschap. Vroeggeboorte uiteraard, groeiachterstand en nog veel meer. Het percentage is 2% op eeneiige zwangerschappen.

Uiteraard gaat het ook soms goed… maar het blijven risicozwangerschappen met vaak veel ellende en onrust. Geen roze wolk of wat dan ook lijkt me.

Ons twee hebben hun best gedaan, maar theeft ni mogen zijn. We zullen ze in ons hartje koesteren, wetend dat misschien ( later zal ik dat wel luidop kunnen zeggen) dit het beste scenario voor ons was?

 

 

Het verdict …

het is gevallen. Helaas!

Onze rupsjes hebben hun best gedaan … nu aan ons om ze te laten gaan.

We kregen de vraag of ze er 2 teruggeplaatst hadden. Euh neen. hmmm ik zie een vruchtzak met 2 dooiers en daarin telkens een vruchtje, maar ik zie geen hartslag 😥 Nog gezocht, geprobeerd met het geluid…maar theeft ni mogen zijn. Zij denkt dat dat de reden zal zijn dat het fout ging.

We zijn beiden beetje geschrokken om het feit dat het er 2 waren. Daar hebben/hadden we niet op gerekend. En beiden dan natuurlijk erg verdrietig om het feit dat er geen hartjes zijn.

Hoe ik me voel? Ik weet het niet goed. Zal nog wel komen zeker.

Maandag curettage … tegen die tijd blijven ze maar mooi bij mama.

Rupsjes … mamsie ❤ you both.

Ze is er klaar voor …

al moet de winter nog niet langskomen.

Nog 2 dagen …

wachten duurt lang, dus ik probeer niet te wachten …want dan weer niet makkelijk is want als je probeert ergens niet aan te denken, ga je er nog meer aan denken… althans zo werkt het daarboven bij mij toch. Eigenlijk moet ik mijn bezigheid hebben … maar de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ik precies ni zoveel goesting heb om dingen te ondernemen.

Op de koop toe vandaag een erg misselijke dag … 1) het is ni plezant 2) de hoop schiet de lucht in 3) misschien kan ik nu vanavond mijn Doritos chips niet opeten omdat ik te misselijk ben ….

We doen ons best om niet euh “overstuur” te geraken wanneer mensen vragen hoe het gaat, of wanneer de dreambaby catalogus in de bus valt … of je papieren van het fertiliteitscenter krijgt over de punctie en een invulblad of je al dan niet toestemming geeft om je cryo’s/eskimootjes in te planten…

Na de uurtjes komen de dagen …

En omdat mijn hcg gestegen is worden we vrijdag verwacht op echo. MAAR hcg is maar met 1000 gestegen … ik vraag me af waar hun die hoop blijven halen. En of ik die zelf ook moet hebben (ok ok geen hoop hebben is niet makkelijk, je hoopt altijd)

Ik ga er maar vanuit dat er maandag een curettage word uitgevoerd. En dat ik ipv een jaartje verlof over 2 weekjes weer op de werkvloer sta. Of ik da zie zitten? Nope, totaal niet maar jah ik zie die miskraam niet zitten, ik zie een nieuwe poging niet zitten maar als het je enigste kans is …dan moet je het nemen zoals het is.

Ik zou kunnen bellen naar de gyn en zeggen dat ik niet wil wachten tot vrijdag en deze week al een curettage krijg maar dan blijft het wellicht in mijn hoofd rondmalen …Wat als … en stel je voor dat …en had ik maar … Ik moet er nu vooral voor zorgen dat ik zuiver ben met mezelf. Dat ik die gedachtengang niet kan inslaan van wat als en had ik maar … Ik heb men best gedaan. Amper koffie gedronken … 1-2 koppen per week in plaats van 8 op een dag … flink men foliumzuur en men utrogestan genomen zoals het hoort.

Speling van de natuurlijk … wel …moeder natuurlijk …den boom in jong.

Ondanks dat ik me zwanger voel zal mijn rupsje wellicht geen vlindertje worden. Maar het is niet omdat ze geen mooie vlinder worden dat ze onbelangrijk zijn. In tegendeel … mijn rupsje heeft net als het in een appeltje zou doen, zich een weg gebaand in mijn hart. En daar zal het lang, heel lang, misschien veel te lang blijven zitten.

 

Weer uurtjes aftellen …

om 14u weer bellen voor mijn bloeduitslag … hcg goed gestegen …vrijdag terug voor echo en dan moet er een hartje zijn anders ist alsnog mis (en dan is er nog geen zekerheid) Is het niet goed gestegen word er gelijk een dag geplant voor een curettage. Dan ist over, gedaan … moeten we door naar ronde 2.

Deze keer is ons druifke wel weer gegroeid. Dat maakt alles zo verwarrend. Het groeit. Ik zou volgens de echo 6 weken zijn, terwijl ik volgens de punctie en terugplaatsing nu 7 weken en 4 dagen zijn Maw het zit bijna 2 weken achter, wat niet goed is. Zal wel fout aflopen maar hoe kan ik nu beslissen wat te doen als het van vorige week tot nu wel gegroeid is?? Er is nog steeds een waterkansje … En om mezelf later geen verwijten te maken moet ik ons druifke die kans geven.

Al weet ik maar al te goed dat er een mirakel moet gebeuren willen we in april er een boeleke bij hebben. Terug naar 0 ..dat word het wel. Pfff nog een uurke …

 

 

Mijn liefjes

I wish …

 

 

 

Boos, teleurgesteld, gebroken! Boos in het feit dat ik kon geloven dat het bij ICSI 1 zou lukken en ook gelijk mijn droom zou laten uitkomen. Teleurgesteld in mezelf om de plannen die ik had en me al zo hechtte. Gebroken omdat mijn droom na 8 jaar uitkwam en nu van me afgenomen werd. 😥

De ster – St Niklaas

Nog een van de laatste keren gaan profiteren van het goede weer met men allerliefste dinnetje en metekindje.

Zowel alle 7 kids als de mama’s hebben eigenlijk wel genoten. Gedachten even verzetten …

[nggallery id=53]

7 weken

zover zou ik zijn … maar na gisteren valt het in het niets. Vandaag toch nog eens gebeld met men eigen gyn en die vind het ook beter van deze zwangerschap alle kansen te geven ondanks dat het maar een waterkansje is. Hcg is niet voldoende gestegen, vruchtzakje met vruchtje is te klein … alles wijst erop dat het over and out is. Maar goed ik doe maar wat ze me opdragen …utro blijven nemen en dinsdag terug voor een echo. Dan zien wat volgt… wellicht curettage of gewoon laten afkomen als dat nog niet het geval is. Bij buikpijn of bloedverlies gelijk naar het ziekenhuis.

Hoe het me vergaat? Life goes on zeker maar da lukt me ni zo. Die onzekerheid zorgt ervoor dat ge gewoon gestoord geraakt.

Sinds deze middag last van onderrug en zeurende pijn in men onderbuik … mjah wat wilt het zeggen he … geen flauw idee. tZal wel ni goe zijn.

De stiekeme hoop op iets waarvan je weet dat het op niets zal uitdraaien is gewoon moeilijk en pijnlijk en zenuwslopend.

Laat de tijd maar doordraaien tot dinsdag.